آشتی دست و پا شکسته

اونروز پدر شوهری که اینقدر دوسم داشت و هی چپ و راست نیشگونم می گرفت و سر به سرم میذاشت حسابی باهام سرسنگین بود منم داشتم از این بابت دق می کردم ولی غرورم اجازه نمی داد برم معذرت خواهی..

هر چی هم همسرم هلم می داد برم سمتش محکمتر می موندم سرجام...

یه ساعتی رفتیم بیرون که تو ماشین بهم چند تا متلک انداخت و خلاصه ما خوشحال شدیم فکر کردیم داره باهامون راه میاد و نرم میشه ولی به خونه که رسیدیم باز عین چوب خشک و بی انعطاف شد حتی خاطر ملوکانه حاضر نشد عکس دو نفرمون با همسری رو که تازه از آتلیه گرفتیم ببینه و کلی ضایعمان نمود...

منم هر ترفندی می شد به کار بستم بلکه بدون معذرت خواهی بشه سرو تهشو هم آورد ولی نشد، این تو بمیری از اون تو بمیری هایی که من سر همسر در میارم اون با بال و پر افراشته میومد سمتم نبود و ایشون بدون توجه به بنده فقط با همسر حرف می زدن و بی توجهی می کردن...

خلاصه شب که می خواستیم برگردیم رفتم ماچی نمودم و معذرتی خواستم و ایشونم کله مان را ماچید و مارا بخشید! و به من ثابت شد که جوجه تر از این حرفام که بخوام با پدر شوهر در بیفتم!

هرچند در بازگشت کلی با همسر دعوا کردم که مگه من چه اشتباهی کردم که معذرت بخوام؟ چرا باید نظرشو بپذیرم که عزیز باشم؟

همسر هم با این حرفها بنده رو توجیه فرمودن:

احترام به پدر و مادر واجبه...احترام، احترام، احترام

الان به این فکر می کنم که همسرجان درست میگه ما نمی تونیم به این راحتی ها عقاید بزرگترا رو به سمت نظرات خودمون بچرخونیم و حتی اگه نظر ما هم درست تر باشه اونا خودشونو کوچیک نمی کنن که بپذیرن اشتباه کردن بنابراین بهتره ما سکوت کنیم و حرمتشونو نشکنیم..

این بود انشای من!